Które z zachowa dziecka/nastolatka powinny nas niepokoić? 

Twoje dziecko może swoim zachowaniem dawać pewne sygnały, które mogą być niepokojące i które powinny zwrócić naszą uwagę. Warto zainteresować się zmianami w zachowaniu dziecka i jak najszybciej szukać pomocy. 

W przypadku dzieci najmłodszych należy zwrócić uwagę na zachowania, takie jak rzucanie się na podłogę, kopanie, krzyk, głośny płacz, przekleństwa, szczypanie, gryzienie oraz piszczenie. 

Jeśli chodzi o dzieci starsze, spektrum zachowań, które powinny nas niepokoić, jest dużo bardziej rozbudowane i często uwarunkowane charakterem dziecka. 

Na jakie sygnały powinno się zwrócić uwagę? 

• Dziecko częściej niż zwykle zamyka się w pokoju, unika kontaktu z innymi domownikami; 
• Dziecko po raz kolejny ma problem w szkole, szczególnie, jeśli do tej pory takich problemów nie było lub były sporadyczne, może też nie chcieć chodzić do szkoły lub wagarować; 
• Coraz częściej chodzi smutne, jest przygnębione i nie rozmawia z bliskimi; 

• Coraz mniej rzeczy cieszy dziecko, straciło swoje dotychczasowe zainteresowania, rezygnuje z dotychczasowych zajęć, również tych, które do tej pory je przyciągały i cieszyły; 
• W przypadku starszego dziecka, coraz częściej jest nieobecne w domu, spóźnia się, wychodzi bez podania powodu; 
• Nie mówi o nowych znajomych, dotychczasowych przyjaciół zastępuje nowymi, często są to osoby starsze od niego; 
• Lub wręcz przeciwnie – dziecko z nikim się nie spotyka, prawie nie wychodzi z domu, nie zaprasza do siebie kolegów; 
• Dziecko obiecuje poprawę, a po raz kolejny zawodzi zaufanie i nie zmienia swojego zachowania; 

• Rozregulował się rytm dnia i nocy dziecka, jest coraz bardziej zmęczone, ospałe; 
• Od dziecka czuć zapach tytoniu, widać oznaki upicia się lub oszołomienia – tutaj należy reagować natychmiastowo, bez zbędnej zwłoki. 

Należy pamiętać, że każdy sygnał, jaki dostrzeżemy u dziecka, może być jedynie początkiem problemów, wierzchołkiem góry lodowej. Dlatego tak ważne jest, by niczego nie bagatelizować. Bardzo istotne jest, by obserwować zachowanie dziecka i porozmawiać z innymi dorosłymi, np. rodzicami innych uczniów, nauczycielami, specjalistami, o sprawach, które nas martwią. Ważne jest, by, obserwują dziecko, wyciągać z tej obserwacji wnioski i reagować jak najszybciej. 

Oprac. Agata Jacaszek